11/02-08 Ynskjeøkt

Dagen i dag var sett av til ei såkalla ynskjeøkt frå klassen si side. Temaet for timane var spesialundervisning, eit område ein garantert vil kome bort i som lærar, anten ein har teke utdanning innanfor dette fagområdet eller ikkje. Det er viktig område å kjenna til, og ikkje minst eit område som stadig aukar i omfang. Då særleg omsorgssvikt som gjeld det som har med det kjenslemessige å gjere, til dømes mobbing, omsorgssvikt, vanskelegheiter i heimen og liknande. Når dette er sagt burde det kanskje vore lagt opp til meir spesialpedagogikk i lærarutdanninga? Kva med å sette dette inn som eit obligatorisk fag, når vi på førehand veit kor viktig denne kunnskapen er...?

Det som eg synest er godt å tenkje på, er at me som lærarar ikkje står åleine i slike saker som omhandlar det spesialpedagogiske feltet. Ein har heller ikkje lov til å gjere det ein synest verkar som nødvendige inngrep på eiga hand. Det er fagkyndige som er spesialiserte på det aktuelle problemområdet, og desse skal vere med på å kartleggje eleven sitt behov. Læraren er berre ein av mange som har interesser for at den aktuelle eleven skal få eit best mogleg støtteapparat rundt seg og ikkje minst få den best mogleg tilrettelagde undervisninga. PPT er mellom anna ein av øktørane i dette støtteapparatet.

Det kan nok forekomme at personar med ei eller annan form for funksjonssvikt kan kjenne seg dårlegare enn andre, og dermed få lågare sjølvtillit, sjølvbilete, motivasjonsproblemer og liknande. Det er godt å vite at ein kan finne "trøst" i likesinna, mellom anna gjennom nettsider som særskilt er laga for dei med den aktuelle funksjonssvikten. Særskild kjekt er det å sjå at personar med funksjonssvikt har oppretta nettsider for å koma i kontakt med andre likesinna. Sida eg refererer til heiter www.dyskalkuli.net, og er oppretta av ei dame som har hatt dyskalkuli i mange år. Sjølv visste eg ikkje om denne diagnosen frå før. Dette er på lik line med andre diagnosar viktig å vite om, ikkje minst om ein skal gjere det beste og leggje tilrette for ein elev med denne diagnosen på best mogleg måte. Å vere lærar og fortrengje og å nekte for at ein elev kan ha denne diagnosen, tar seg ikkje ut. Berre grunna for liten kunnskap...

Eg har også vore inne å kikka på Statleg Pedagogisk støttesystem (Statped) sine sider, der eg fann ut av dette er eit organ som består av 13 statleg eide kompetansesentre og fem spesialpedagogiske einingar som skuleeigarar kan kjøpast tenester av (kommune, fylkeskommune). Fagområda som Statped arbeider med er til dømes syn, hørsel, tale og atferd. Hovudoppgåva til organet, slik som er har forstått det, er å leggje til rette for barn, unge og vaksne som treng særskilte opplæringsbehov, si opplæring/undervisning på ein best mogleg måte. Under Statped er det også tilknytta ulike organ, til dømes Huseby Kompetansesenter, som mellom anna kan tilby kurs, opplæring og læremidler til personar med små eller større synshemmingar, og nettverket rundt dei. Bretverdt Kompetansesenter er også eit organ som er tilknytta Statped, som på side att kan tilby ulike læremidlar i IKT for personar som treng ekstra oppfølging ved hjelp av dette. Flott at det finst store organ som kan vare på alle desse interessene.

Men oppi alt dette må me ikkje gløyme dei flinke elevane i skulen! Dei flinke elevane må ikkje tråkkast på og få mindre merksemd grunna deira gode dugleikar og kunnskap. Det er viktig å gi ros og å vise merksemd mot dei elevane som også faktisk gjer det godt på skulen. Desse kan lett kome i skyggen når det andre utfordringar som må taklast i klassen.

Eg drog god nytte av denne økta, både på eit generelt grunnlag og ikkje minst som nødvendig kunnskap å ha med seg inn i skulekvardagen. Det er kjekt å kunna kjenna til litt grunleggjande teori på dette området; symptomer, kva ein lærar bør vere merksemd på, kva konsekvensar det får for undervisninga, tilrettelegging og liknande.

Me er der for elevane si skyld! Då må me også gjere det som står i vår makt for å hjelpe dei som treng hjelp.

Som Søren Kierkegaard så fint seier:
Det hjelper ikkje med allverdas kunnskap om ein ikkje kan hjelpe eleven på det nivået han eller ho er, og forstå det som eleven forstår.