Oppsummering av året - skulefrukost på Børtveit skule

Siste pedagogikktime allereie?? Eg vert skremd av mine eigne ord! Dette året har gått kjempefort. Men kva er det dei seier; tida går fort i godt lag. Og godt lag, det har eg jammen hatt dette året!

I anledning klasse A1 ved allmennlærarutdanninga ved HSH sin siste time i pedagogikk, inviterte Birgit oss alle til skulefrukost på gamle, men framleis flotte, Børtveit skule i skulehagen. Organiseringa var genial, då me alle hadde med oss litt kvar, slik at det tilsaman vart ein god frukost med både rundstykke, brød, vafler og alt av pålegg og drikke. Det vart to fine timar ved frukostbordet, der me i same slengen fekk oppklart ulike tankar kring den avslutta eksamenen, og tankar kring pedagogikkfaget. Det å lage til ein slik skulefrukost, synest eg er ein fin måte å avslutte året på. Det set nervøsiteten i sjakk, og det er eit avbrekk frå den vanlege skulekvardagen. Slike ting set i alle fall eg stor pris på!

Det var fint å få sjå dei mange kjekke samansette tekstane til resten av klassen. Eg synest det var interessant å sjå korleis andre hadde løyst denne oppgåva, og her var det mange varierte og gode idear! Slikt kan ein ta med seg vidare..

Elles var eg inne på NRK-programmet Puls sine sider då eg kom heim. Her kikka eg litt på den korte snutten som omhandla dei stille borna. Eit fascinerande tema! Eg synest det er så synd at det er ofte er dei stille borna som blir ståande att som "taparane" når det gjeld læring i skulen. Som lærar er det fort gjort å gripe fatt i dei borna med utagerande åtferd, då det er desse som syner best i læringsarenaen. Dei utagerande borna er ofte dei elevane ein kallar for bråkebøtter, bajas, urokråke o.l. Svært negative ord på ungar, som i ein annan retning enn dei innagerande borna, har ulike former for atferdsproblem. Det som eg beit meg fast i, var noko som ei jente, som var eit tilfelle av dei stille borna då ho gjekk på barneskulen, sa. For henne, så var gruing for å gå på skulen, gruing for å snakke med andre elevar, og vonde kjensler, grunnen til at dette kom i fokuset hennar i staden for læring. Slikt synest eg er vondt å høyre. Difor er det så viktig at ein bruker og set av tid til slike elevar, og viser at ein ser dei like mykje som dei andre elevane. Tid er nok ein ressurs som ikkje den norske skulen i dag har så altfor mykje av. Tid er ein dyrebar men også svært viktig ressurs som kan utgjere forskjellar. Me må sjå dei stille borna!